Gamen kan leiden tot eenzaamheid én tot socialer gedrag
Al jaren wordt gamen vooral als kinderachtig, verdacht of zelfs slecht bezien – vooral door niet-gamers. Zoals een mentorleerling ooit tegen me zei: “Ik zou willen dat mijn vader eens met mij zou gamen, in plaats steeds te dreigen de computer het raam uit te gooien.”
Verdiepen in de leefwereld van je gamende kind of leerling is juist leuk en leerzaam, mits het oprechte interesse is natuurlijk. Een puber prikt gauw door maskers heen en – ironisch – vind het speels opzetten van maskers een leuk spel op weg naar volwassenheid.
Hoewel de kop van dit Kennislink artikel alleen de sociale kant van gamen benadrukt, is de rest van het interview prettig genuanceerd en feitelijk. Simpel gezegd doet het me aan de selectiviteitshypothese denken die bij maatschappijwetenschappen havo wordt behandeld. Deze stelt dat de socialisatie van mensen via de media wordt bepaald door de selectie die mensen maken uit het media-aanbod. Kortom, hoe vaker iemand alleen aan het gamen is, hoe eenzamer iemand wordt. Hoe meer iemand met (online) vrienden aan het gamen gaat, hoe socialer iemand wordt. Logisch.
Graag wil ik je oproepen om eens te horen welke games jonge mensen om je heen spelen, waarom ze iets leuk vinden, hoe het werkt. Ik beloof je: er gaat een wondere wereld voor je open die leuk en luchtig is. Des te meer reden om eens te gamen tijdens de donkere dagen in deze winter.
Samen games of spelvormen ontwikkelen? Neem dan contact met me op via LinkedIn.